Ο ΧΙΟΝΕΝΙΟΣ

 

  Κάποτε, χειμώνας ήταν , μέσα  σ’  ένα δάσος  μαζεύτηκε μια παρέα  από ζώα  και πουλιά  ( κουκουβάγια  , σκιουράκι , λαγός ,γεράκι , αϊτός ,   άσπρη αρκούδα, καφέ αρκούδος   , χελώνα) ποντικάκι , λύκος αλεπού και ένα σκυλάκι που  είχε χαθεί στο δάσος   για να συζητήσουν  πώς θα αντιμετωπίσουν  το θέμα της καθαριότητας  του δάσους.

 Ξαφνικά άρχισε να χιονίζει  πολύ δυνατά  και στο δάσος στρώθηκε  ένα παχύ στρώμα  από χιόνι  και η μικρή λιμνούλα πάγωσε. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό  και η άσπρη αρκούδα  μάζεψε  ξύλα κι άναψαν  φωτιά κι άρχισαν να χορεύουν  γύρω από τη φωτιά  για να ζεσταθούν . Εκεί που  χόρευαν  ο  λύκος παραπάτησε  κι έπεσε πάνω στην αλεπού   κι αυτή  εκνευρισμένη  άρχισε να του ρίχνει χιονόμπαλες  , πράγμα που άρεσε και στα άλλα ζώα  και ξεκίνησαν  χιονοπόλεμο.  Όταν λοιπόν κουράστηκαν  και κάθισαν να  ξελαχανιάσουν  η κουκουβάγια  που την έλεγαν Τρίτωνα  είχε  μια καλή ιδέα.

-        Τι θα λέγατε  φίλοι μου να  φτιάχναμε έναν χιονάνθρωπο.

-        - Μπράβο ! Πολύ ωραία ιδέα  ! φώναξαν  και χειροκρότησαν όλοι μαζί.

-        Πρέπει όμως να  βρούμε  μάτια, μύτη , καπέλο, χέρια , κ.λ.π.

-         Όλοι θα βοηθήσουμε .

 Και στ’ αλήθεια   βοήθησαν όλοι  και πολύ γρήγορα  έφτιαξαν  έναν μεγάλο χιονάνθρωπο.

-        Αυτά  εδώ κάνουν  για χέρια;  Είπε  η καφέ αρκούδα  κι έδειξε 2 κλαδιά .

-        Ναι , ναι  , είναι πολύ  καλά, απάντησε ο λαγός . Κι εγώ έφερα  ένα από τα αγαπημένα μου καρότα  για μύτη .

-         Μερικά βελανίδια  από τις προμήθειές  μου  για τον χειμώνα   νομίζω ότι θα γίνονταν ωραία κουμπιά, είπε το σκιουράκι.

-         Αυτό το σκουφάκι το βρήκα  πεταμένο  στο δάσος  τη μέρα  που χάθηκα  , είπε το σκυλάκι . Το προσφέρω να το φορέσουμε  στον χιονάνθρωπό μας .

  Η αλεπού  πλησίασε δειλά και πρόσφερε  ένα όμορφο κόκκινο κασκόλ .

- Το έκλεψα κάποτε  από μια παρέα παιδιών  , είπε , γιατί μου   άρεσε  πολύ το χρώμα του  , αλλά τώρα το δίνω  με μεγάλη χαρά στον άσπρο  φίλο μας .

 Έβαλαν  λοιπό  στον χιονάνθρωπο   και το όμορφο κόκκινο κασκόλ   και να ‘τος   έτοιμος στημένος καμαρωτός.  Τώρα   όμως έπρεπε  να  του  δώσουν   κι  ένα όμορφο  όνομα.

 -Τι όνομα λέτε να  ‘ χει  ; ρώτησε η κουκουβάγια.

-  Γουρλομάτης  , είπε την αλεπού.

- Λευκούλης , είπε το γεράκι .

- Αγαπούλης , είπε ο λαγός .

- Νιφάδας, είπε  το ποντικάκι.

 Ακούστηκαν  κι άλλα  πολλά ονόματα  ώσπου……

-ΧΙΟΝΕΝΙΟΣ! Φώναξε  η άσπρη  αρκούδα.

-Μπράβο ! Αυτό είναι  όνομα  ,  είπαν  όλοι μαζί  . Κι άρχισαν  να χορεύουν  γύρω του τραγουδώντας  : Χιονένιος ! Χιονένιος!  Χιονένιος!...

 Όταν βράδιασε  πια  για τα καλά  και τα ζώα  και τα πουλιά  μαζεύτηκαν  στις φωλιές τους  ,Έμεινε  μόνος  ο χιονάνθρωπος και άρχισε  να περπατά  μήπως συναντήσει κάποιο φίλο , κάποιο   χιονάνθρωπο. Πραγματικά  μετά  από λίγο  συνάντησε  έναν  κι έπειτα  έναν άλλο  και μετά  άλλους  πολλούς  χιονάνθρωπους  , γνωρίστηκαν  μεταξύ  κι άρχισαν  να συζητάνε και να  παίζουν παιχνίδια με λέξεις.

 Αφού κουράστηκαν  άρχισαν  να λένε  διάφορες  ιστορίες    που  είχαν ακούσει  , ώσπου ένα χιονάνθρωπος  που τον είχαν  ξαναφτιάξει  πέρσι ήξερε  ένα μεγάλο φοβερό μυστικό .

-        Χαρείτε όσο μπορείτε γιατί  μόλις βγει  ο  ήλιος  όλοι θα λιώσουμε.

-        Θα λιώσουμε  ; Τι θα πει αυτό ; ρώτησε ένας χιονάνθρωπος  που φορούσε ένα   μαύρο  ψηλό επίσημο καπέλο.

-        Θα πει ότι θα γίνουμε  νερό.  Έτσι έγινε με μένα . Έγινα νερό  πήγα στη θάλασσα  , ξαναέγινα  σύννεφο που πάγωσε  κι έπεσε πάλι στη γη σαν χιόνι  και μετά με ξανάφτιαξε  χιονάνθρωπο   μια παρέα παιδιών.

-        Πω , πω , συμφορά ! Είπε  πάλι ο άλλος .

-        Και δεν  μπορούμε  να κάνουμε κάτι γι’ αυτό ; ρώτησε ο Χιονένιος .

-        Νομίζω πως μπορούμε . Κάποιοι  έλεγαν πως θα σωθούμε  μόνο  αν πάμε στον Βόρειο Πόλο  , όπου πάντα  υπάρχουν χιόνια  και πάγοι , απάντησε  αυτός  που φαίνεται να ήξερε πολλά .

-        Κι  είναι μακριά αυτός ο Βόρειος Πόλος ; ρώτησε κάποιος που του  είχαν βάλει καραμέλες για κουμπιά.

-         Ο Βόρειος Πόλος  είναι πολύ μακριά  και δεν προλαβαίνουμε  να φτάσουμε περπατώντας  πριν  βγει ο ήλιος  , απάντησε ο Πολύξερος.

-        Τότε  είμαστε  καταδικασμένοι  ,  είπε ένας κοντόχοντρος  χιονάνθρωπος .

-        Όχι !!!πετιέται  ο Χιονένιος . Κάτι μπορούμε  να κάνουμε . Εγώ  εκεί στο  δάσος που ήμουν  , είδα να πετούν   κάτι μεγάλα σιδερένια πουλιά  που θα μπορούσαν να μας σηκώσουν  και να μας πάνε εκεί .

-        Μάλλον για τα αεροπλάνα  μιλάς. Δεν είναι  πουλιά, είναι  μέσα μεταφοράς. Και για να μας πάνε  στο Βόρειο Πόλο θέλουν χρήματα.

 Ο Πολύξερος  τους κατάπληξε…..όλοι μούδιασαν .

- Χρήματα ; Τι είναι αυτό πάλι ; ρώτησε ο στραβομύτης . Και που μπορούμε να  τα βρούμε;

-Χρήματα  παίρνουν οι άνθρωποι  όταν δουλεύουν  , του ς είπε .

- Και οι χιονάνθρρρρωποι  πότε παίρρρρρνουν  χρρρρήματα;  Ρώτησε   ένας χιονάνθρωπος  που έλεγε περίεργα το ρ.

- Οι Χιονάνθρωποι   δεν δουλεύουν  , απάντησε εκείνος.

- Και που θα βρούμε χρήματα ;  επέμεινε να ρωτά αυτός .

Σιωπή! κανείς δεν ήξερε να απαντήσει.

- Ξαφνικά  μίλησε ένας χιονάνθρωπος   που  είχε  στο στόμα ένα τσιμπούκι.

- Μπορούμε να κάνουμε  μερικά  πράγματα  π.χ.  να καλέσουμε    ανθρώπους  και να τους δείξουμε  σκι στο χιόνι  , πατινάζ , στον πάγο  της  λιμνούλας,  να τους  πούμε  αστεία , να τους τραγουδήσουμε  όπως κάνουν τα  παιδιά  τα Χριστούγεννα.

 Τους άρεσε  η ιδέα  να προσπαθήσουν κι έτσι  χωρίστηκαν  σε παρέες  ανάλογα με το τι  μπορούσε  ο καθένας να κάνει . Ένας  ξεκίνησε να ειδοποιήσει  τους ανθρώπους κι όταν αυτοί μαζεύτηκαν , ξεκίνησαν τη μικρή τους παράσταση.

Όμως δυστυχώς τα χρήματα που συγκέντρωσαν δεν ήταν αρκετά. Τα μέτρησαν, τα ξαναμέτρησαν αλλά δεν έφταναν για τα εισιτήρια όλων.

-        Δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε  τώρα. Κάτι πρέπει να κάνουμε  ακόμα,  αλλά τι; Ρώτησε  ένας  χιονάνθρωπος  με αποκριάτικο μουστάκι και γυαλιά.

-         Το βρήκα φώναξε ο Χιονένιος . Θα  πουλήσουμε ό,τι έχουμε.

  Και στ’ αλήθεια  όλοι δέχτηκαν , κατέβηκαν στην πόλη κι άρχισαν  να πουλούν  τα κασκόλ , τα κουμπιά , τα σκουφιά , τα καπέλα ,  τα τσιμπούκια, τα γάντια  μέχρι  και τις καροτένιες  τους μυτούλες . Στο  τέλος όμως τα κατάφεραν .

 Μάζεψαν αρκετά γρήγορα τα  χρήματα  που χρειάζονταν και μπόρεσαν  να πληρώσουν το αεροπλάνο. ΄Ετσι  έφτασαν  κάποια στιγμή  στον Βόρειο Πόλο  που  πάντα υπάρχουν  χιόνια και οι πάγοι   δεν θα  έλιωναν ποτέ. Δεν είχαν ούτε σκουφιά  , ούτε κασκόλ  , ούτε κουμπιά,  αλλά ούτε και μύτες . Ήταν όμως πολύ ευτυχισμένοι  γιατί  είχαν  πολλούς καλούς φίλους  για παρέα και περνούσαν ωραία.