Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

 Στη χώρα της πριγκίπισσας Καλοσύνης όλα ήταν φωτεινά και λαμπερά! Ό  ήλιος έλουζε τα πολύχρωμα λουλούδια κι ο αέρας μοσχοβολούσε από το άρωμά τους. Τα πουλιά τιτίβιζαν και πετούσαν χαρούμενα εδώ κι εκεί και γέμιζαν με τα  γλυκά κελαηδήματά τους το σύμπαν. Πολύχρωμες πεταλούδες πετούσαν πάνω στα λουλούδια κι έπιναν το νέκταρ τους. Η χώρα αυτή έμοιαζε μ’ ένα μικρό παράδεισο. Κι οι άνθρωποι εκεί ζούσαν ξένοιαστοι κι ευτυχισμένοι καθώς τους άγγιζε η γλυκιά αύρα της πανέμορφης πριγκίπισσας. Γι αυτό και την έλεγαν «ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ»

            Εκεί λοιπόν ζούσε η πριγκίπισσα Καλοσύνη κι ο αδερφός της , ο πρίγκιπας Ευτύχιος που με σύνεση κι αγάπη κυβερνούσαν τον τόπο. Γι αυτό  οι άνθρωποι εκεί ήταν χαρούμενοι κι έλεγαν με χαμόγελο την καλημέρα στους άλλους καθώς όλοι μαζί ήταν φίλοι.  ΄Ηταν ευτυχισμένοι γιατί αγαπούσαν ο ένας τον άλλο και τον βοηθούσαν όταν είχε προβλήματα.΄Ηταν ευγενικοί μεταξύ τους και ποτέ δεν μάλωναν.΄ Ελεγαν αστεία , γελούσαν, τραγουδούσαν και χόρευαν. Ποτέ κανείς δεν κορόιδευε κανέναν,  μόνο συμπονούσαν όσους είχαν ανάγκη και τους έδιναν ελεημοσύνη .

Στη διπλανή χώρα όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Εκεί ζούσε ο κακός και μοχθηρός μάγος Στρίτζος που δεν ήθελε να βλέπει κανέναν χαρούμενο κι ευτυχισμένο γύρω του γιατί κι ο ίδιος ήταν πολύ μόνος και δυστυχισμένος . Δεν είχε καθόλου φίλους! Γι αυτό αν έβλεπε με τα μαγικά του κιάλια κάποιον να χαμογελάει και να χαίρεται πήγαινε αμέσως και τον άγγιζε με το μαγικό του ραβδί κι αμέσως τον έκανε κακό και δυστυχισμένο και πολλές φορές τον έκλεινε και στη φυλακή. Είχε πολλούς φρουρούς που πρόσεχαν κι αυτοί να μην είναι κανείς χαρούμενος γιατί διαφορετικά τον έκλειναν στην φυλακή.

          Μα και ο ήλιος δεν πήγαινε ποτέ σ΄αυτό τον τόπο γιατί φοβόταν μήπως τον μαγέψει κι αυτόν και πάψει να λάμπει. Γι αυτό βέβαια και δεν άνθιζαν τα λουλούδια, ούτε τιτίβιζαν χαρούμενα πουλιά και πεταλούδες.

       Όλα ήταν σκοτεινά και μαύρα.

        Κι οι άνθρωποι μαγεμένοι από το ραβδί του Στρίτζου ήταν λυπημένοι, μισούσαν  και ζήλευαν ο ένας τον άλλο, κορόιδευαν τους διαφορετικούς και τους αδύναμους, ήταν εγωιστές και δεν

μιλούσαν καν στον διπλανό τους, ήταν ανυπόμονοι κι απογοητευμένοι μ’ όλα αυτά που έβλεπαν γύρω τους και βέβαια ήταν πολύ δυστυχισμένοι, αλλά επειδή ήταν μαγεμένοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έφταιγε γι αυτή την κατάσταση.

        Μια μέρα λοιπόν καθώς ο πρίγκιπας Ευτύχιος είχε βγει για κυνήγι, παρασύρθηκε από ένα ελάφι και χωρίς να το θέλει , πέρασε τα σύνορα της χώρας τους και βρέθηκε σ΄έναν παράξενο, άσχημο, μαύρο τόπο.

Πριν προλάβει καλά- καλά να καταλάβει τι είχε συμβεί και να επιστρέψει στην πατρίδα του, βρέθηκε περικυκλωμένος από πέντε άγριους φρουρούς που τον συνέλαβαν και τον έριξαν σ΄ένα σκοτεινό μπουντρούμι της φυλακής.

Εκεί ήρθε να τον συναντήσει ο μάγος Στρίτζος και να μαγέψει με το ραβδί του. Μόλις όμως προσπάθησε να τον ακουμπήσει συνέβη κάτι περίεργο: Το μαγικό ραβδί έσπασε κι ο μάγος κοκκίνισε κι άρχισε να τρέμει.

-Ποιος είσαι εσύ και τι ζητάς στη χώρα μου; Τον ρώτησε παραξενεμένος.

_Είμαι ο πρίγκιπας Ευτύχιος και ζητώ συγγνώμη που κατά λάθος μπήκα στη χώρα σας.

-Και σε ποια χώρα είσαι πρίγκιπας εσύ; Ρώτησε πάλι ο μάγος Στρίτζος που είχε αρχίσει να νοιώθει κάπως περίεργα.

-Στη διπλανή σας χώρα, όπου όλα  είναι τόσο διαφορετικά. Τη λέμε  «χώρα της χαράς».

-Τι εννοείς «χαρά» και γιατί όλα είναι διαφορετικά;

- Στον τόπο μου οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και γελαστοί κι ΄όλα γύρω είναι λαμπερά, φωτεινά και πολύχρωμα, ενώ εδώ οι άνθρωποι είναι μουτρωμένοι και σκληροί και παντού βλέπεις μουντά χρώματα και παγωνιά.

        Ο μάγος Στρίτζος στάθηκε για λίγο σκεφτικός, Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί αλλά αυτόν εδώ τον άνθρωπο δεν μπορούσε, αλλά και δεν ήθελε να τον μαγέψει και να τον κάνει κακό και δυστυχισμένο.

- Καταλαβαίνεις, του λέει σε λίγο, ότι αφού μπήκες στη χώρα μου χωρίς άδεια, θα πρέπει να σε τιμωρήσω.

-Δεν το ήθελα κι όπως είδατε σας ζήτησα συγγνώμη. Και στον δικό μου τόπο συνηθίζουμε να συγχωρούμε αυτούς που έκαναν κάποιο λάθος και ζητούν συγγνώμη.

-Είμαι πολύ περίεργος να γνωρίσω αυτό τον τόπο σου, είπε χωρίς να το θέλει ο μάγος.

 

 

-Ευχαρίστως να τον επισκεφτείτε όποτε θέλετε. Ξέρετε εμείς δεν φερόμαστε άσχημα στους ξένους και δεν απαγορεύουμε σε κανέναν να έρθει και να μας επισκεφτεί κι αν θέλει να μείνει και μαζί μας. ΄Αλλωστε εμείς δεν έχομε φυλακές.

-Το αποφάσισα, είπε ο μάγος που δεν πίστευε σ΄αυτά που άκουγε, θα γυρίσουμε μαζί πίσω στον τόπο σου.

 Κι έτσι την άλλη μέρα το πρωί σέλωσαν δύο άλογα και ξεκίνησαν μόνοι τους, χωρίς φρουρούς για να πάνε στη « χώρα της χαράς».

     Εν τ ω μεταξύ στη « χώρα της χαράς» η πριγκίπισσα Καλοσύνη όταν είδε ότι νύχτωσε κι ο αδερφός της δεν είχε γυρίσει είχε αρχίσει να ανησυχεί μήπως του έτυχε κάτι κακό. Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα κι όλοι οι κάτοικοι της πόλης συγκεντρώθηκαν για να ψάξουν και να τη βοηθήσουν να βρει τον αγαπημένο της αδερφό.

      Μόλις ξημέρωσε λοιπόν βγήκαν όλοι μαζί στον κυνηγότοπο και δεν είχαν προλάβει να προχωρήσουν πολύ όταν συνάντησαν τον πρίγκιπα Ευγένιο μαζί μ΄ένα περίεργο σκυθρωπό και μουτρωμένο κύριο που τους κοίταζε με απορία.

      Είναι αλήθεια πως δεν είχε ξαναδεί τέτοια πράγματα στη ζωή του, τόσο φως, τόσα χρώματα, τόσους χαρούμενους ανθρώπους!Αλλά και τόσο όμορφη κοπέλα σαν την πριγκίπισσα Καλοσύνη δεν είχε δει ούτε στα όνειρά του κι όταν εκείνη έτρεξε με λαχτάρα κι έπεσε στην αγκαλιά του αδελφού της εκείνος έμεινε να την κοιτάζει σαν μαγεμένος.

- Σας ευχαριστώ πολύ καλέ μου κύριε που βοηθήσατε τον αδελφό μου, είπε εκείνη ευγενικά κάνοντας υπόκλιση.

Ο μάγος Στρίτζος  έμεινε άφωνος λες κι είχε χάσει τη φωνή του, ΄Αλλωστε τι να έλεγε…..

     Κι όλοι μαζί τραγουδώντας και χορεύοντας ξεκίνησαν για το παλάτι, όπου όταν έφτασαν έκαναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμή του φιλοξενούμενού τους.

      Όταν ο μάγος Στρίτζος σήκωσε το ποτήρι του με το κρασί για να ευχηθεί είπε :

- Θέλω να σας εξομολογηθώ πως υπήρξα ένας πολύ κακός άνθρωπος που ήθελα όλους τους ανθρώπους γύρω μου δυστυχισμένους. Κι αυτό γιατί δεν είχα γνωρίσει ποτέ ευτυχισμένους ανθρώπους και δεν ήξερα πόσο ωραίο είναι αυτό. Τώρα όμως άλλαξα και θέλω και στον δικό μου τόπο να γίνουν όλα όμορφα και λαμπερά, όπως κι εδώ. Και θέλω οι άνθρωποι νάναι χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι όπως κι εδώ. Κι επειδή θέλω κι εγώ να γίνω ευτυχισμένος ζητώ σε γάμο την όμορφη Πριγκίπισσα Καλοσύνη γιατί νοιώθω πως την αγαπώ και πως θέλω να την κάνω πιο ευτυχισμένη κοντά μου.

          Η Πριγκίπισσα Καλοσύνη το σκέφτηκε. Ο Μάγος Στρίτζος δεν ήταν καθόλου άσχημος, όταν πέταξε από πάνω του την πανοπλία του και σε λίγο του είπε:

-Θα δεχτώ να γίνω γυναίκα σου αν πιστεύεις στ’ αλήθεια όσα λες.

-Τα πιστεύω με όλη μου την καρδιά και σαν απόδειξη σου λέω ότι δεν είμαι μάγος πια και θέλω ν’ αλλάξω τ’ όνομά μου με ό,τι  όνομα μου διαλέξεις εσύ.

- Σ΄ευχαριστώ πολύ , είπε η πριγκίπισσα, για την τιμή που μου κάνεις και θα ήθελα από σήμερα το όνομά σου να είναι Ευγένιος.

 Τότε έγινε κάτι θαυμαστό. Ο άρχοντας Στρίτζος  έλαμψε από ομορφιά και τα μάγια λύθηκαν στην πολιτεία του. Ο ήλιος έλαμψε στον ουρανό κι οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους κι ευτυχισμένοι αγκαλιάζονταν. Τα σύνορα έπεσαν και τίποτα πια δεν χώριζε τις δυο πόλεις που ενώθηκαν σε μια. Τα λουλούδια άνθιζαν παντού τώρα, και τα πουλιά κι οι πεταλούδες γέμιζαν τον αέρα. Οι άνθρωποι χαμογελούσαν.

 Πιο ευτυχισμένος απ΄όλους όμως ήταν ο άρχοντας Ευτύχιος που παντρεύτηκε την αγαπημένη του κι έζησαν μαζί με τον αδερφό της διοικώντας τους υπηκόους τους με σύνεση, αγάπη και κατανόηση.

 

 

 

 

Τ Ε Λ Ο Σ