ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

 

ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

 

Από την αγάπη της Ανθής και του Αστέριου γεννήθηκε, ένα ηλιόλουστο πρωινό, ένα πανέμορφο πλάσμα. ΄Εμοιαζε σαν να βγήκε από παραμύθι γι αυτό η νεραϊδονονά

 της , της έδωσε το όνομα « Παραμυθένια».

Ας  πάρουμε  όμως  τα πράγματα από την αρχή . Η  Ανθή λοιπόν είναι μια νεράϊδα που από μικρή , εκτός από το να χορεύει με τις φίλες της γύρω από τη λιμνούλα του δάσους, έχει και μια πολύ σημαντική αποστολή. Κάθε πρωί   πετάει πάνω από τα αγαπημένα της λουλούδια, τα χαϊδεύει τρυφερά κι εκείνα ανοίγουν  χαρούμενα τα πέταλά τους λέγοντάς της γλυκά «καλημέρα». Το βράδυ πάλι πετάει  πάνω από κάθε λουλουδάκι του δάσους , όπου ζει, το φιλά απαλά κι αυτό κλείνει τα πέταλά του λέγοντάς της  «καληνύχτα κι όνειρα γλυκά».

Ο Αστέριος είναι  ένας νεραιδοπρίγκιπας που κι αυτός ζει χαρούμενος  στο ίδιο δάσος και μοιράζεται την ομορφιά του με όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του. Εκείνος λοιπόν έχει τη σημαντική αποστολή ν΄ανάβει κάθε βράδυ ένα-ένα τ΄αστέρια στον ουρανό για να φωτίζουν την νύχτα για να μην φοβούνται τα παιδιά και το πρωί, λίγο πριν βγει ο ήλιος, να τα σβήνει.

Κάποια στιγμή συναντήθηκαν κι αγαπήθηκαν .Κι απ΄την αγάπη τους γεννήθηκε η Παραμυθένια. Το πρώτο βράδυ πέρασαν από  την  λουλουδένια  κούνια της όλες οι νεράϊδες και τα ξωτικά του δάσους δίνοντας της για δώρο από μια ευχή, νάναι όμορφη, έξυπνη, καλότυχη, καλόκαρδη κλπ. Την ευχή όμως που της έδωσε η νεραϊδονονά της , οι γονείς της δεν την άκουσαν γιατί η μαμά της είχε πάει να φιλήσει τα λουλούδια της για καληνύχτα κι ο μπαμπάς της έφυγε πιο νωρίς ν΄ανάψει τα αστέρια για να επιτρέψει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην αγαπημένη του κορούλα.

Κι η Παραμυθένια μεγάλωνε με πολλή φροντίδα και αγάπη, μέσα σ΄ένα λουλουδιασμένο δάσος, παρέα με χιλιάδες  λουλούδια  που σκορπούσαν στον αέρα σπάνια αρώματα, με πολύχρωμες πεταλούδες κι  έντομα, ακούγοντας τα χαρούμενα τιτιβίσματα των πουλιών και τον γλυκό θόρυβο του νερού που κυλούσε ήρεμα στο ποταμάκι. Μεγάλωνε ακούοντας κάθε βράδυ  όμορφες  ιστορίες    πότε από την μαμά, πότε από τν μπαμπά, και συχνά από την νεραϊδονονά της.

 Ένα βράδυ όμως συνέβη κάτι υπέροχο κι απίστευτο. Είδε ένα  πολύ όμορφο όνειρο και το πρωί που ξύπνησε βρήκε στο πλάι της ένα βιβλίο, που με  γράμματα και εικόνες ζωντάνευε το όνειρο που είχε δει το προηγούμενο βράδυ και χάρηκε πολύ. Το πήρε λοιπόν μαζί της και το μοιράστηκε με τους φίλους της. Κι εκείνοι άκουσαν την ιστορία σαν μαγεμένοι και θαύμασαν τις πολύχρωμες εικόνες .

-Είναι πραγματικά η πιο ωραία ιστορία που άκουσα ποτέ είπε μια χρυσαλίδα που μόλις είχε βγει από το κουκούλι της, κι όλοι συμφώνησαν μαζί της.

Το επόμενο βράδυ συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα κι έτσι τώρα είχε δύο πολύ αγαπημένα βιβλία. Και πάλι κάλεσε τους φίλους της, που με χαρά μαζεύτηκαν για ν΄ακούσουν την νέα της ιστορία.

Αυτό όμως συνέχισε να γίνεται κάθε βράδυ κι ό,τι έβλεπε στο όνειρό της,  το επόμενο πρωί, γινόταν ένα πολύ όμορφο βιβλίο.

Σιγά- σιγά κατάλαβαν ότι αυτό το χάρισμα της ευχήθηκε η νεραϊδονονά της  και δεν διάλεξε τυχαία το όνομα που της χάρισε. Παραμυθένια λοιπόν, όχι μόνο επειδή γεννήθηκε από μια παραμυθένια αγάπη, όχι μόνο επειδή ήταν πάρα πολύ όμορφη, αλλά κι επειδή θα είχε το χάρισμα να δημιουργεί όμορφα παραμύθια.

΄Ετσι άρχισαν να μαζεύονται πολλά βιβλία μέσα στο μικρό του σπίτι  κι οι γονείς της αποφάσισαν να φτιάξουν μια όμορφη ξύλινη βιβλιοθήκη για να τα τοποθετούν ώστε και η Παραμυθένια να βρίσκει εύκολα ό,τι ήθελε , αλλά και να είναι περιποιημένα, συμμαζεμένα και προστατευμένα.

Πολύ γρήγορα όμως γέμισαν τα πρώτα ράφια κι όταν γέμισαν και τα δεύτερα,  που αποφάσισαν κι έφτιαξαν μετά , η Παραμυθένια σκέφτηκε ότι  ήταν άδικο να έχει εκείνη τόσα πολλά κι όμορφα βιβλία  να μην μπορεί να τα μοιραστεί με άλλα παιδιά. Εκτός αυτού, σκέφτηκε πως σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έγραφαν βιβλία, όχι απαραίτητα με ιστορίες και παραμύθια, αλλά και βιβλία που θα έδιναν πληροφορίες για πράγματα  που εκείνη και πολλοί άλλοι δεν είχαν ποτέ φανταστεί.

Οι γονείς της κατάλαβαν ότι πραγματικά  το παιδί τους είναι πολύ έξυπνο. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί νωρίτερα. Η Ανθή θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο με πληροφορίες για τ΄αγαπημένα της λουλούδια και τις πεταλούδες κι ο Αστέριος ένα άλλο με πληροφορίες για όλα τ ΄αστέρια και τους πλανήτες στο διάστημα. Θα μπορούσαν επίσης να στείλουν μηνύματα σ΄όλη τη γη με το ταχυδρομικό περιστέρι και να ειδοποιούσαν όποιον γράφει βιβλία και θέλει να τα μοιραστεί με άλλους, να επικοινωνήσει μαζί τους για να δουν τι  μπορούν να κάνουν.

 Και πραγματικά η προσπάθειά τους  έφερε αποτέλεσμα. Χιλιάδες ήταν τα μηνύματα από ανθρώπους που ήθελαν, αλλά δεν ήξεραν πώς να μοιραστούν όλα αυτά που είχαν  γράψει σ΄ένα ή περισσότερα βιβλία.

Όλα αυτά ήταν πολύ καλά, αλλά που θα έβαζαν τόσα πολλά βιβλία; Το δικό τους σπίτι ήταν πολύ μικρό και ήταν  στο δάσος, που σημαίνει ότι δεν θα μάθαιναν πολλοί  για τον χώρο που ονειρευόταν να δημιουργήσουν, ούτε θα ήταν εύκολο να πάει κάποιος εκεί και να διαβάσει ή να δανειστεί ένα βιβλίο για να το διαβάσει στο σπίτι του πολύ προσεκτικά και να το επιστρέψει.

Εκείνη την ημέρα ο Δήμαρχος της διπλανής πόλης αποφάσισε να έρθει στο δάσος  μια εκδρομή συνοδεύοντας μαζί με την δασκάλα , τα παιδιά του νηπιαγωγείου . Τα παιδιά τριγυρνούσαν ενθουσιασμένα από την ομορφιά του τοπίου κι έπαιζαν ξένοιαστα κάτω από το φως του λαμπερού ανοιξιάτικου ήλιου. Ο δήμαρχος που αγαπούσε πολύ τα παιδιά τα ρώτησε:

-Τι θα θέλατε να κάνουμε μαζί;

-Να μας πείτε μια όμορφη  ιστορία, είπε ένα κοκκινομάλλικο κοριτσάκι.

-Δεν ξέρω να λέω ιστορίες, απολογήθηκε λυπημένος  ο δήμαρχος.

Τότε εκεί δίπλα του είδε ένα από τα βιβλία της Παραμυθένιας που πολύ προσεκτικά το είχαν ακουμπήσει εκεί οι γονείς της, όταν άκουσαν την πρόταση του παιδιού.

-Μπορώ όμως να σας διαβάσω αυτό εδώ που  βλέπω πως έχει και υπέροχες εικόνες είπε, ρίχνοντας μια πρώτη ματιά .

-Ναι, ναι, φώναξαν  όλα  τα παιδιά,  ο δήμαρχος άρχισε να το διαβάζει.

Τα παιδιά άκουγαν  μαγεμένα με πολλή προσοχή την ιστορία.

-Τι ωραία ιστορία, είπε ένα αγόρι με μαλλιά… καρφάκια, μακάρι να ακούγαμε κι άλλες τέτοιες συχνά.

Ξαφνικά μέσα από το βιβλίο, πέφτει στο χώμα ένα άσπρο χαρτάκι.

Το ανοίγει η δασκάλα και διαβάζει δυνατά:

-Εγώ , η συγγραφέας αυτού του βιβλίου, αλλά και πολλοί άλλοι που έχουν γράψει βιβλία, θέλουμε να σας παρακαλέσουμε να δημιουργήσετε στην πόλη σας, ένα χώρο κατάλληλο να φιλοξενήσει τα βιβλία μας, ώστε να μπορούν όλοι οι άνθρωποι  να διαβάσουν ό,τι τους αρέσει κι ό,τι τους ενδιαφέρει είτε για να μάθουν νέα πράγματα , είτε απλά να περάσουν χαρούμενες ώρες διαβάζοντάς τα.

-Αυτό θα ήταν πραγματικά ένα υπέροχο δώρο, όχι μόνο για τα παιδιά μας, αλλά και για όλους τους κατοίκους της πόλης μας, είπε η δασκάλα κι ο δήμαρχος συμφώνησε.

΄Ετσι από την άλλη μέρα κιόλας, έψαξαν και βρήκαν τον κατάλληλο χώρο στο κέντρο της πόλης, ώστε να μπορούν όλοι , όσοι ήθελαν , να πηγαίνουν, έβαλαν μέσα πολλά ράφια για τα βιβλία και τραπέζια με καρέκλες  για όσους ήθελαν να διαβάσουν εκεί.

Το νέο μαθεύτηκε πολύ γρήγορα και άρχισαν να καταφθάνουν βιβλία, απ΄όλους όσους ήθελαν να τα μοιραστούν με πρώτη και καλύτερη την Παραμυθένια, που με μεγάλη χαρά έστειλε όλα τα βιβλία που είχε ήδη  και από τότε, κάθε μέρα στέλνει  κι ένα καινούργιο.

Τα παιδιά λατρεύουν  τις ιστορίες της και  πηγαίνουν  συχνά με τους γονείς τους για να δανειστούν  ένα νέο βιβλίο. Αλλά και οι μεγάλοι βρίσκουν  πολύ ενδιαφέροντα βιβλία να διαβάσουν και   ν΄αποκτήσουν νέες  γνώσεις, να γίνουν σοφότεροι. ΄Ετσι η βιβλιοθήκη έγινε ένας  αγαπημένος τόπος για όλους.

Σιγά- σιγά γέμισαν τα ράφια με λογής-λογής βιβλία κι οι άνθρωποι που  τα φροντίζουν , έβαλαν στα ράφια ταμπελίτσες πχ. Παιδικά, λογοτεχνικά, ιστορικά, εγκυκλοπαιδικά  κλπ  για να τα ξεχωρίσουν και να μπορεί κανείς εύκολα να βρίσκει ό,τι ήθελε.

Επίσης δημιουργήθηκε ένας  χώρος κάτι σαν ιατρείο βιβλίων , όπου η μαγισσούλα Βιβλιοφροντίδα ( καταλαβαίνετε γιατί την λένε  έτσι) περιποιείται  τα βιβλία που τυχόν παθαίνουν  ζημιές, γιατί καμιά φορά χωρίς να το θέλουμε, συμβαίνουν  κι ατυχήματα  . Εκείνη λοιπόν γνωρίζει τον τρόπο και με πολλή αγάπη  τα φτιάχνει  πάλι σαν καινούρια.

Η Παραμυθένια επισκέπτεται  τακτικά τη βιβλιοθήκη , γιατί της αρέσει  πολύ να διαβάζει πολλά και διαφορετικά βιβλία κι ένοιωσε μεγάλη  ικανοποίηση , όταν ο δήμαρχος έβαλε στην είσοδο του κτιρίου την ταμπέλα « ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ».

 

 

ΤΕΛΟΣ