Unicef

 ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

Εγώ ,ο ήλιος,  που κάθε μέρα  μπορώ και βλέπω τι συμβαίνει πάνω στη γη, καθώς όπως γνωρίζετε  η γη γυρίζει  γύρω μου κι έτσι εγώ βλέπω με το μαγικό μου κιάλι όλα τα μέρη της γης, βλέπω την Αφρική, την Ινδία, την Αμερική, την Ευρώπη, την Ελλάδα, τη Χίο….., ήρθα εδώ σήμερα σε σας για να σας πω ένα μεγάλο πρόβλημα που έχω και να ζητήσω τη βοήθειά σας, καθώς ξέρω πολύ καλά πόσο έξυπνα κι ευαίσθητα παιδιά είστε.

Αλλά ας ξεκινήσουμε γιατί κάτι πρέπει να κάνουμε όσο πιο σύντομα γίνεται..

Προχθές λοιπόν καθώς φώτιζα πάνω από την Ινδία πήρε το μάτι μου λίγο πιο πέρα ένα κοριτσάκι, θάταν δεν θάταν  6 χρονών, να περίπου σαν και σας, και σήκωνε στην πλάτη του ένα δεμάτι ξύλα.

-        Ει , της λέω, πώς σε λένε;

-        Ραβί, με λένε, ήλιε μου.

-        Και γιατί κουβαλάς αυτά τα ξύλα, δεν είναι βαριά για ένα μικρό παιδί σαν εσένα;

-        Ναι , είναι πολύ βαριά, αλλά πρέπει να τα πάω στο σπίτι για ν΄ανάψει φωτιά η μαμά μου  για να ζεσταθούμε, για να έχουμε φως στην καλύβα μας  και να ψήσει τα ψάρια που θα φέρει το βράδυ ο πατέρας.

-        Καλά, δεν υπάρχει άλλος, κάποιος μεγαλύτερος και δυνατότερος για να κάνει αυτή τη δουλειά;

-        Όχι. Ο αδερφός  μου που είναι λίγο πιο μεγάλος από μένα, πηγαίνει να βοηθήσει  τον μπαμπά στο ψάρεμα.

 

 

-        Και πότε πηγαίνετε στο σχολείο;

-        Δεν πηγαίνουμε σχολείο. Δεν υπάρχει σχολείο στο χωριό μας , αλλά και να υπήρχε  εμείς έχουμε να κάνουμε πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουμε να πάμε. Και τάχυνε το βήμα της κι εγώ την έχασα από τα μάτια μου καθώς μπήκε σε μια καλύβα.

             

Δεν είναι φοβερό; Δεν γνώριζα ότι υπάρχουν παιδιά που δεν πάνε στο σχολείο. Εσείς το ξέρατε;

-Ναι. Είχαμε μιλήσει στο σχολείο γι αυτά τα παιδιά και είχαμε δει βίντεο στον διαδραστικό.

Μετά το βλέμμα μου έπεσε σ΄ένα μέρος  απ΄όπου έβγαιναν μαύροι καπνοί. Στην αρχή σκέφτηκα πως μάλλον κάποιο δάσος θα πήρε φωτιά. Μετά όμως σκέφτηκα πως σ΄αυτό το κομμάτι της γης δεν υπάρχει δάσος. Κι όταν κοίταξα πιο προσεκτικά , είδα κάτι περίεργα σιδερένια αυτοκίνητα με μια μεγάλη μύτη να πετάνε φωτιά κι από πάνω κάτι σιδερένια πουλιά που κι αυτά έριχναν κάτι που όταν έπεφτε στη γη γινόταν έκρηξη. Μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν εκεί;

-Πόλεμος!!!

Αυτό ακριβώς, καλά το είπα εγώ ότι είστε πολύ έξυπνα.

Πολύ άσχημο πράγμα ο πόλεμος, δεν θέλω να σας περιγράψω τι είδα. Κάποια στιγμή όταν καθάρισε για λίγο το σύννεφο της σκόνης και της φωτιάς, είδα κρυμμένο πίσω από ένα γκρεμισμένο τοίχο ένα παιδί , εκεί περίπου στην ηλικία σας, που έκλαιγε. Το χάιδεψα με τις ακτίνες μου και το ρώτησα:

-        Πώς σε λένε μικρούλη;

-        Ατέφ, μου απαντάει.

-        -Και γιατί κλαίς Ατέφ;, πονάς, έχεις χτυπήσει κάπου;

-        Εγώ όχι, αλλά οι σφαίρες χτύπησαν την αδελφούλα μου την Αλάα και κάποιοι την πήγαν στο νοσοκομείο, γιατί οι γονείς μας σκοτώθηκαν. Αλλά και το νοσοκομείο το γκρέμισαν οι βόμβες. όπως και το σπίτι μας, και δεν ξέρω αν η αδελφή μου είναι καλά.

-        Και τώρα τι θέλεις να κάνεις;

-        Θέλω να φύγω… να φύγω μακριά από δω. Να σωθώ… να ζήσω…...

-         

Έφυγα από κεί πολύ στενοχωρημένος. Εσείς όμως παιδιά ξέρατε  ότι σε κάποιο μέρος της γης που λέγεται Συρία έχουν πόλεμο; Και τι σημαίνει άραγε αυτό για τα παιδιά;

 

-Πόλεμος είναι όταν πέφτουν μπόμπες.

-Όταν παίρνει φωτιά από τις μπόμπες.

-Όταν σκοτώνονται παιδιά.

-‘Όταν χτυπάνε τα παιδιά και τρέχουν αίματα.

-Όταν σκοτώνονται μαμάδες και μπαμπάδες.

-Όταν δεν έχουν φάρμακα και γιατρούς.

-Όταν γκρεμίζονται από τις μπόμπες τα σπίτια και τα σχολεία.

-Στον πόλεμο δεν έχουν φαγητό.

 -Στον πόλεμο φεύγουν και μπαίνουν σε βάρκες για να έρθουν εδώ και πνίγονται. 

-Είναι οι μετανάστες που μένουν σε σκηνές στον κήπο, εγώ τους είδα.

-Κι εγώ, κι εγώ…

-Είναι πολύ άσχημος ο πόλεμος.

-Εμένα δεν μου αρέσει.

-Ούτε εμένα.

 

‘Ολη τη νύχτα δεν ησύχασα να σκέφτομαι αυτά τα παιδιά και να προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να τα βοηθήσω.

Χθες λοιπόν καθώς σεργιάνιζα πάνω από την Αφρική είδα δυο παιδιά να παίζουν γυμνά, δίπλα σ΄ένα βρωμερό , λασπερό,  ποτάμι. Τουλάχιστον αυτά παίζουν κι είναι ξένοιαστα , σκέφτηκα. Τότε πρόσεξα πως αυτά τα παιδιά ήταν πάρα πολύ αδύνατα κι οι κοιλίτσες τους ήταν φουσκωμένες από την πείνα. 

-Ει παιδιά  καλημέρα! Πως σας λένε.

Κάτι μου απάντησαν, αλλά οι φωνούλες τους ακούστηκαν πολύ αδύναμες. Σε λίγο βγήκε από μια αχυρένια καλύβα μια γυναίκα, αδύνατη κι εκείνη πολύ και με τις χούφτες της τους έχωσ, κάτι, σαν λίγο ρύζι μου φάνηκε, στο στόμα. Τα παιδιά πήραν λίγη δύναμη και μου μίλησαν.

-    Είμαι ο Αζάρ.

-    Κι εγώ ο Αντίντ.

-     Και… πως περνάτε;

-     Πεινάμε ..

-     Και διψάμε….δεν έχουμε καθαρό νερό να πιούμε, το ποτάμι είναι βρώμικο

-    Μας λείπει η μαμά μας…. Είναι στο νοσοκομείο με την αδελφούλα μας, που είναι σοβαρά άρρωστη και δεν έχουμε  φάρμακα για να γίνει καλά  και νάρθει εδώ μαζί μας.

Κι από κει έφυγα πολύ στεναχωρημένος. Εσείς το ξέρατε πως υπάρχουν παιδιά που πεινάνε και διψάνε και δεν έχουν φάρμακα για να γίνουν καλά;

 -Ναι. Κι αυτά τα παιδιά τα είδαμε σε εικόνες και βίντεο στον διαδραστικό

 

-Τελικά μόνο εγώ δεν ήξερα…

 Συνεχίζοντας το ταξίδι μου , έφτασα πάνω από την Ευρώπη. Ε, λέω, πολιτισμένο μέρος η Ευρώπη, θα δω όμορφες εικόνες, να φτιάξει λίγο η διάθεσή μου. Κι όπως κοίταζα μέσα από τα τζάμια ενός σπιτιού είδα ένα παιδί φοβισμένο να κλαίει και να κρύβει το πρόσωπό του κι από πάνω του ένας μεγάλος άντρας να του φωνάζει   και να κουνάει τα χέρια του νευριασμένος. 

Όταν έφυγε αυτός ο μεγαλόσωμος άντρας  έστειλα μία από τις ακτίνες μου και χάιδεψε το μάγουλο του παιδιού. Τότε το παιδί γύρισε, με κοίταξε και προσπάθησε να μου χαμογελάσει.

-Πώς σε λένε;

-Χάνς

-Τι έχεις Χάνς;

-Τι..τι..τίποτα…

-Πώς τίποτα, αφού σε βλέπω , κλαις…

………………………………….

.

-Μήπως πεινάς, διψάς, κρυώνεις, είσαι άρρωστος;

Το παιδί κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

- Έλα , μη φοβάσαι, πες τι συμβαίνει…

-Φο…φο…φοβάμαι…

-Τι φοβάσαι;

-Τον Φριξ…

-Γιατί τον φοβάσαι;

-Γιατί είναι κακός….όλο μου φωνάζει, με μαλώνει…..καμιά φορά με χτυπάει κι όλας.

-Και γιατί δεν φεύγεις;

-Πού να πάω; Εδώ είναι το σπίτι μου. Ο Φριξ είναι ο άντρας της μαμάς μου.

-Είναι ο πατέρας σου;

-Όχι, εκείνος δεν υπάρχει….

Ένας  μεγάλος πόνος με έσφιξε , εδώ στην καρδιά  μου. Εσείς το ξέρατε πως υπάρχουν παιδιά σαν τον Χάνς που φοβούνται γιατί κάποιος μεγάλος τα χτυπάει;

 

-Ναι ,είδαμε ένα μικρό βιντεάκι.

-Αλλά δεν καταλάβαμε ότι ήταν τόσο πολύ κακό.

-Είναι κακό και άσχημο να φοβούνται τα παιδιά.

Αυτό είναι το πρόβλημά μου.

 Πολλά, πάρα πολλά παιδιά σε όλη τη γη υποφέρουν.

 Διάλεξα  λοιπόν εσάς γιατί ξέρω πως εσείς έχετε ένα σπίτι και μένετε, έχετε γονείς που σας αγαπούν και σας φροντίζουν, παίζετε με παιχνίδια, έρχεστε καθημερινά στο σχολείο ,δεν πεινάτε, ούτε διψάτε, δεν ζείτε σε πόλεμο, ούτε κάποιος σας μαλώνει και  σας χτυπάει . Σκέφτηκα λοιπόν πως εσείς θα μπορούσατε να βρείτε κάποια λύση και να βοηθήσετε όλα αυτά τα παιδιά που υποφέρουν πάνω στη γη.

΄Εχετε καμιά ιδέα;.

-Να πάμε όλοι μαζί να τα βοηθήσουμε.

-Πού να πάμε;

-Εκεί.

-Μα πώς να πάμε μόνοι μας;

-Με τους γονείς μας.

-Δύσκολο μου φαίνεται.

-Να το πούμε στον Αι Βασίλη και να  πάει δώρο ό,τι χρειάζεται το κάθε παιδί.

-Και μετά τις γιορτές τι θα γίνει. Ποιος θα τα φροντίσει;

-Να το πούμε στην νεράιδα των Χριστουγέννων.

-Ναι, να της γράψουμε γράμμα.

-Η νεράιδα των Χριστουγέννων; Πολύ καλή ιδέα. Και τι να της γράψουμε;

Τα παιδιά πρότειναν κι έγραψαν….

Τέλεια! Θα φροντίσετε να στείλετε γρήγορα το γράμμα για να μην υποφέρουν άλλο τα παιδιά. Γιατί σαν αυτά τα παιδιά που σας είπα εγώ υπάρχουν πάρα πολλά πάνω στη γη.

Σε λίγες μέρες λάβαμε το γράμμα με την απάντηση της νεράιδας Αγάπης που μας έγραφε:

 Τα παιδιά μας λοιπόν, μόλις διάβασαν το γράμμα της νεράιδας Αγάπης 

Νεραιδοχώρι       8 Δεκεμβρίου 

Γεια σας παιδιά,

Είμαι η νεράιδα των Χριστουγέννων.

Με λένε Αγάπη!!!

Έλαβα το γράμμα σας και πραγματικά προβληματίστηκα.

Στην αρχή σκέφτηκα να μιλήσω στον Άγιο Βασίλη για όλα αυτά.

Αλλά έχει πολλά τρεχάματα κι εκείνος τούτες τις χρονιάρες μέρες.

Έκανα λοιπόν μια βόλτα πάνω από τη γη και κατάλαβα ότι

 έχετε δίκιο σε όσα μου γράψατε.

Το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σοβαρό.

Πάρα πολλά παιδιά  δεν έχουν φαγητό και καθαρό νερό,

 δεν έχουν σπίτι για να μείνουν,,

δεν έχουν τα απαραίτητα φάρμακα και γιατρούς να τα φροντίσουν,

δεν πάνε σχολείο, ζουν σε περιοχές που έχουν πόλεμο

 και δυστυχώς πολλά παιδιά  φοβούνται γιατί οι μεγάλοι δεν τα αγαπούν.

Επειδή δεν ήξερα τι να κάνω με όλα αυτά κάλεσα τις νεραιδοαδερφές μου

 για να βρούμε μαζί την λύση.

Κι αφού σκεφτήκαμε και σκεφτήκαμε  και σκεφτήκαμε,

λύση δεν μπορούσαμε να βρούμε.

Τότε σηκώθηκε η μικρότερη αδελφή μας και είπε:

-Τα παιδιά ξέρουν….

-Τι εννοείς;

-Εννοώ ότι τα παιδιά ξέρουν….

-Δηλαδή;

-Ξέρουν ότι υπάρχει μια οργάνωση που έχει πολλούς ανθρώπους

και μπορούν να φροντίσουν για όλα τα παιδιά που υποφέρουν,

πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς γιατί είμαστε λίγες.

-Είναι αλήθεια παιδιά αυτό που είπε η μικρή μας αδελφή;

-Γνωρίζετε μια τέτοια οργάνωση;

-Μήπως γνωρίζετε και τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας,

ώστε να βοηθήσει το έργο αυτής της οργάνωσης;

-Περιμένουμε να μας πείτε  πως λένε αυτή την οργάνωση

και τι πρέπει να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε κι εμείς το έργο της.

Η Νεράιδα

Αγάπη

της απάντησαν:

-Είναι η unicef!!!!!

-Κι εμείς όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε , δίνοντας της όσα χρήματα μπορούμε.

- Κι οι άνθρωποι της θα πάνε παντού και θα βοηθήσουν όλα τα παιδιά που έχουν προβλήματα.

-Ζήτω! Βρήκαμε τη λύση κι με την ιδέα που μας έδωσε η νεράιδα των χριστουγέννων. Κι έτσι  με τη βοήθεια της unicef, ο ήλιος θα λάμπει και θα φωτίζει κάθε σημείο της γης και θάναι χαρούμενος  ξανά.

-Κι έτσι όλοι  πάνω στη γη θα περνάμε καλά κι εμείς θα είμαστε καλύτερα!!!