Ο ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΘΡΑΣ 

 

 

 

   Μια φορά και έναν καιρό  ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν  Ρουμπίνο  κι είχε  φοβερή  αδυναμία  σ’ ό,τι είχε σχέση  με τη θάλασσα.

 Λάτρευε τα παραμύθια  με τους πειρατές  , τις γοργόνες  ,  τους ξιφίες, του ιππόκαμπους ,  τους αστερίες και τα ταξίδια .

Στα  γενέθλιά του  ο νονός του ,  του χάρισε   ένα σπουδαίο δώρο…… Ένα ενυδρείο  γεμάτο κοχύλια  και πολύχρωμα  ψαράκια.

  Το αγάπησε πολύ το δώρο  ο Ρουμπίνο . Καθόταν  με τις ώρες και χάζευε  τα ψαράκια  του . Μάλιστα  είχε δώσει  κι από ένα όνομα στο καθένα.  Το πιο αγαπημένο του  όμως ήταν ο Μπουρμπουλήθρας  , ένα ψαράκι  όχι πολύ μικρό   ούτε και πολύ μεγάλο , που είχε χρωματιστά  λέπια  με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου ( κόκκινα , κίτρινα ,πορτοκαλιά ,  μπλε, θαλασσιά , άσπρα μαύρα και καφέ) και είχαν το σχήμα του διαμαντιού.

  Ο Ρομπίνο  δεν πήγαινε  πουθενά  χωρίς τον  μπουρμπουλήθρα  του. Αγόρασε  μάλιστα  ένα  ειδικό γυάλινο κουτί  τον έβαζε μέσα και τον έπαιρνε  παντού .

 Έτσι έγινε και εκείνη την ημέρα  που πήγε με τον μπαμπά του για ψάρεμα στο ποτάμι. Με μεγάλη προσοχή  κράταγε στα χέρια του   το γυάλινο κουτί , σαν να ήταν πολύτιμος θησαυρός και ο Μπουρμπουλήθρας   τον κοίταζε όπως πάντα με γουρλωμένα τα μάτια.

  Εκεί  λοιπόν που καθόταν  ο Ρουμπίνο   , ήσυχα ήσυχα  , δίπλα στον μπαμπά του και τον παρακολουθούσε  καθώς ψάρευε  , ακούστηκε ένα δυνατό μπαμ  από κάποιον κυνηγό . Το παιδί τινάχτηκε  και του έφυγε από τα χέρια  το γυάλινο κουτί  έπεσε κάτω έγινε θρύψαλα και  χάθηκε ο Μπουμπουλήθρας.

 Σοκ  έπαθε ο μικρός  Ρουμπίνο που έκλαιγε απαρηγόρητα.

 Το μεγαλύτερο  όμως σοκ το έπαθε  το ψαράκι μας που έπεσε στο ποτάμι . Τι παγωμένο που ήταν το νερό  και πολύ σκούρο ! Δεν  μπορούσε να διακρίνει  τίποτα γύρω του   . Σιγά , σιγά  άρχισε να  συνηθίζει  και τότε  είδε δίπλα του  ένα αλλόκοτο πλάσμα να το κοιτάει με  απορία.

Ήταν  ένα περίεργο  πολύ χοντρουλό   ψάρι με αγκάθια και λέπια  στις αποχρώσεις  του μωβ και του φούξια. Του είπε πως τον έλεγαν Φούσκα  κι  είχε  χάσει το δρόμο του ,αντί να  είναι στη θάλασσα  βρέθηκε στο ποτάμι. Δεν ανησυχούσε  ,όμως  γιατί  κάποια στιγμή  αν ακολουθούσε το ποτάμι θα έβγαινε στη θάλασσα.

  Πολύ δύσκολα φάνηκαν όλα αυτά στον Μπουρμπουλήθρα . Στο κάτω κατώ  αυτός ήταν ένα  μικρό ψαράκι  που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει  στο ενυδρείο . Κι εξήγησε  στο νέο του  φίλο  πώς ήταν η ζωή του   εκεί. Του είπε πως το νερό ήταν πιο ζεστό ,    του έριχναν  έτοιμο φαγητό  αλλά  είχε βαρεθεί πολύ εκεί μέσα γιατί τα  άλλα ψάρια που ζούσαν  μαζί του όλο μάλωναν και είχε βαρεθεί πια τους καβγάδες για ασήμαντα  πράγματα.

-Έτσι που τα περιγράφεις μοιάζει με  φυλακή εκεί που ζούσες , είπε ο Φούσκας  κι άρχισε να του λέει ιστορίες με ναύτες  και ναύτες με καράβια μεγάλα  και μικρά ψάρια  ,με  γοργόνες , ξιφίες , δελφίνια , τεράτιες χελώνες και ένα σωρό  άλλα που είχε  γνωρίσει  εκείνο στη θάλασσα.

 Κουβέντα στη κουβέντα  δεν κατάλαβαν πως έγινε  και ξαφνικά  βρεθήκαν στον αέρα  κι  έπεσαν με ένα δυνατό πλαφ  στη μεγάλη γαλάζια θάλασσα . Τρομάρα που την πήραν!

  Τι  είχε συμβεί  όμως; Το ποτάμι τελείωσε  κι έπεφτε σαν καταρράχτης  στη θάλασσα. Αφού συνήλθαν τα δύο  ψαράκια , άρχισαν να κολυμπούν  για να βρουν  τους φίλους  και τους συγγενείς του Φούσκα. Κολυμπούσαν  , κολυμπούσαν  κι ο Μπουρμπουλήθρας  , που άρχισε να προσαρμόζεται στο θαλασσινό περιβάλλον, δεν  χόρταινε  να  βλέπει ένα σωρό  καινούρια πράγματα  , αστερίες , αχινιούς  , κοχύλια , ιππόκαμπους κ.α.

  Ξαφνικά ο φούσκας φώναξε  :

-Κρύψου γρήγορα!

- Δηλαδή τι να κάνω ; ρώτησε τρομαγμένος ο Μπουρμπουλήθρας.

-Άσε τα λόγια και έλα μαζί μου . Κινδυνεύουμε σου λέω…

 Τα δύο ψαράκια  κρύφτηκαν σε ένα μικρό άνοιγμα  ανάμεσα σε δυο βράχια  κι αμέσως όλα σκοτείνιασαν. Η καρδούλα τους κόντευε να σπάσει  από το φόβο τους  και κυρίως του Μπουρμπυλήθρα που δεν καταλάβαινε  τίποτα. Μετά από λίγο  ο βυθός   ξαναέγινε φωτεινός και γαλάζιος .

_Μα  τι έγινε; Ρώτησε απορημένος    ο Μπορπμουλήθρας.

-Καρχαρίας!

-Δηλαδή;

-Δηλαδή ένα τεράστιο ψάρι  , σαν μικρό καράβι  που κάνει τις   βόλτες του και μας  κόβει τη χολή  γιατί όποιον συναντήσει  στο δρόμο του τον κατασπαράζει. Πρέπει να ξέρεις  πως ο βασικός νόμος  εδώ στο βυθό είναι  ότι « Το μεγάλο  ψάρι τρώει το μικρό» . Αυτός είναι πολύ μεγάλος  και  εμείς πάρα πολύ μικροί.

-Και θα μας τρομοκρατεί  έτσι , κάθε φορά  που θα τον συναντάμε;

-Αυτό θα συμβεί αν  είμαστε τυχεροί.

-Κι αν δεν είμαστε;

-Τότε θα προλάβει να μας φάει.

-Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

-Σε κανέναν μας δεν αρέσει .

-Νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνουμε.

-Δεν  ξέρω αλλά μπορούμε   να σκεφτούμε κάτι .

-Ξέρεις τι λέω  , είπε  ο Φούσκας,  να μαζέψουμε όσο  περισσότερα   ψάρια  μπορούμε, μικρά και μεγάλα και όλοι μαζί να βρούμε μια λύση.

- Και πράγματι  άρχισαν να κολυμπούν  και να ειδοποιούν  κάθε ψάρι και ψαράκι  που έβρισκαν , να συναντηθούν το απόγευμα δίπλα στο βυθισμένο μεγάλο καράβι. Το απόγευμα  μαζεύτηκαν  χιλιάδες ψάρια  στο καθορισμένο μέρος. Εκεί μίλησε πρώτος ο Φούσκας  που σύστησε τον καινούριο του φίλο  και μετά τους είπε το λόγο που συγκεντρώθηκαν.

-Πρέπει να βρούμε τη λύση  , τους είπε, για να ζήσουμε ειρηνικά στο βυθό.

-Να πάει  κάποιος να μιλήσει  στον Καρχαρία , να αλλάξει  διατροφικές  συνήθειες  και να  τρώει  φύκια , είπε η μαρίδα.

-Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα ,ποιος τολμά να τον πλησιάσει   , όχι να του μιλήσει κι όλας , είπε το δελφίνι.

-Να ειδοποιήσουμε  κάποιον να τον  βάλει  φυλακή  γι’ αυτά  που κάνει  , είπε η σαρδέλα.

-Εμείς να κάνουμε κάτι  και να μην περιμένουμε   βοήθεια από άλλους , είπε   η τσιπούρα.

-Λόγια , λόγια ,λόγια … πρέπει να κάνουμε  κάτι όλοι μαζί  γιατί  έναν έναν  χωριστά  σίγουρα μας νικάει  , όλοι μαζί ενωμένοι   όμως θα είμαστε  δυνατή ομάδα ,είπε  ο Φούσκας .

  Τα ψάρια σώπαιναν και σκέφτονταν.

- Νομίζω πως το βρήκα φώναξε,  ξαφνικά ο Μπουρμπουλήθρας. Καθώς ερχόμασταν  εδώ είδα  κάτι δίχτυα . Με τη βοήθεια  των πριονόψαρων  και του ξιφία μπορούμε να κόψουμε  ένα μεγάλο κομμάτι και  να του στήσουμε παγίδα . Κάποιος από μας ο πιο γρήγορος  θα τον παρασύρει  και θα τον τσακώσουμε

 Η ιδέα  αυτή άρεσε  στα ψάρια  πολύ κι άρχισαν  να καταστρώνουν τα σχέδιά τους.  Για δόλωμα διάλεξαν ένα μικρό ψαράκι  που λόγω της ταχύτητάς του τον  έλεγαν Γρηγόρη. Τα πριονόψαρα  με τον ξιφία δούλεψαν σκληρά . Έκοψαν το κομμάτι του  δίχτυ  που χρειάζονταν  κι όλοι μαζί  έστησαν  την παγίδα . Πήρε  ο καθένας τη θέση του  και περίμεναν . Το δίχτυ  είχε στηθεί πίσω από κάτι  βράχια   και δεν φαινόταν  κι έτσι ξαφνικά ο καρχαρίας   θα έπεφτε επάνω του. Σε μικρή απόσταση γύρω , γύρω  μπήκαν φρουροί οι ιππόκαμποι.

 Ξαφνικά ένας  ιππόκαμπος  κούνησε το κόκκινο  μαντήλι ήταν το σύνθημα  ότι ερχόταν ο καρχαρίας. Ο Γρηγόρης  πήρε  δυο τρεις ανάσες  και ξεκίνησε να τον συναντήσει. Ο καρχαρίας βλέπει τον Γρηγόρη  και καθώς πείναγε   πολύ  , μιας και δεν είχε συναντήσει κανένα  ψάρι  εκείνη την ημέρα  , αρχίζει να τον κυνηγά  , αν και του φάνηκε πολύ μικρό για να χορτάσει. Ο Γρηγόρης άρχισε να  κολυμπά πολύ γρήγορα και να του ξεγλυστρά, ώσπου σε μια στροφή  ο καρχαρίας τον έχασε και  ξαφνικά τυλίχτηκε  στα δίχτυα. Όλα τα ψαράκια  έβαλαν τα  δυνατά τους  τον τύλιξαν καλά ,καλά  και τον έδεσαν σφικτά.

- Λοιπόν καρχαρία  επειδή  βέβαια  δεν μας  αρέσει να μας τρως  σου δίνουμε μια ευκαιρία  , είπε ο Φούσκας. Μπορείς να μας αφήσεις ήσυχους στο βυθό και εσύ να τρως φύκια;

- Όχι ,μούγκρισε ο καρχαρίας . Εγώ είμαι πολύ δυνατός  και θα λυθώ και θα σας κανονίσω . Όλους θα σας περιποιηθώ  κι έχω  μια πείνα.

   Πάλεψε πολύ ώρα  για να λυθεί  αλλά τα ψαράκια  είχαν  κάνει πολύ καλή δουλειά  . Δεν τα κατάφερε  …  Τον άφησαν έτσι δεμένο  να τον παρασύρει το  κύμα . Νομίζω πως κάποιο ψαροκάικο   τον ψάρεψε λίγο πιο κάτω  κι έγινε εκλεχτός μεζές  στο τραπέζι των ψαράδων.

Όσο για τα ψαράκια έκαναν ένα γλέντι  που  ακόμα θυμούνται στο βυθό.

  Α, ναι  ήμουν και εγώ εκεί και τα είδαν να χορεύουν  διάφορους χορούς « την τράτα μας την κουρελού» , «τα καβουράκια» ,» μες του Αιγαίου» ,  «θα πάρω μια ψαρόβαρκα,»  ,» ένα καράβι από τη Χιό» κ.α.  Το γλέντι έκλεισε με τον διαγωνισμό  μπουρμπουλήθρων   προς τιμή φυσικά  του Μπουρμπουλήθρα που  είχε  αυτήν την καταληπτική ιδέα .

 Όσο για το μικρό Ρουμπίνο,  που είχε στενοχωρηθεί  πολύ  που έχασε  τον Μπουρμπουλήθρα  του , ο μπαμπάς του  ,του αγόρασε ένα ψαράκι  ίδιο  με τον αγαπημένο του Μπουρμπουλήθρα   , αλλά του είπε ένα μικρό ψεματάκι ότι τον ψάρεψε από το ποτάμι.

Ομως η Χαρά του Ρουμπίνο ήταν μεγάλη που είχε ξανά τον φίλο του κι αυτή τη φορά τον πρόσεχε σαν τα μάτια του.

  Κι έζησαν όλοι καλά και  εμείς καλύτερα.